ادم فضایی ها

دلم نیومد این مطالب وقعا جالب رو براتون نذارم

عکس «K»: اما در این عکس چیزهایی دیده می‌شود که در عکس قبلی نبود. نگاهی به منطقه دایره‌ای بیندازید. در این قسمت، شما شیارهایی را در سمت چپ «ولگرد ماهی» می‌بینید. آیا می‌توانید قبول کنید که این شیارها طبیعی است؟ درواقع شما برای داشتن چنین شیارهایی، احتیاج به مخلوطی از ترکیبات مرکب و آب دارید؛ آب در ماه! و اگر شما به صخره‌ای در سمت چپ و پایین تصویر با حرف «R» دقت کنید، متوجه خواهید شد که یک حرف «C» بر روی آن حک شده است؛ شاید این یک شیرین کاری کوچک توسط بخش پشتیبانی باشد.

 

عکس «L»: گفته می‌شود، این نخستین جای پای گذاشته شده روی ماه است. به نظر من این تصویر ساختگی است. به نظر شما زمینه تصویر خاک و رس نیست؟ جای نوک انگشتان پا کمی پیچ‌خوردگی دارد و حلقه مانند است. من علت آن را سایه ایجاد شده توسط جای نوک انگشتان می‌دانم، اما چطور یک جای پا می‌تواند سایه‌ای به این بزرگی داشته باشد؟ به نظر می‌رسد که شخص در این قسمت در حال نشسته است. به هر حال جای پا به آن شکلی که باید باشد، نیست.

عکس «M»: این عکس، آلدرین را در حال پایین آمدن از نردبان در عملیات آپولو 11 نشان می‌دهد. او در سایه بزرگ ایجاد شده توسط «LM» قرار دارد و با توجه به نبود جو و مولکول‌های هوا در ماه، ما نباید قادر به دیدن وی باشیم.

عکس «N»: اگر شما تا به حال باور داشتید که پرچم در اصل توسط فضانوردان آپولو در ماه جا گذاشته شد، این عکس ممکن است. شما را دوباره به فکر فرو ببرد. این نیز نقاشی از یک هنرمند است که نشان‌دهنده لحظه ترک ماه توسط «LM» است. آیا شما تاکنون مکانی را که پرچم در آن نصب شده بود دیده‌اید؟ حدس من این است که پرچم در جایی به فاصله 10 تا 20 فوت از «LM» قرار داده شده بود. با توجه به این عکس، آیا پرچم نباید سوخته باشد؟ و آیا نباید از این لکه از زیر «LM» عکس گرفته شده باشد و آیا نباید در محل فرود «LM» یک سوراخ بزرگ باشد؟

نکات جالب

درجه حرارت متوسط در اوقات روز در ماه، بین 260 تا 280 درجه فارنهایت می‌باشد. در چنین دمایی، فیلم‌ها ذوب و حیات بشریت نیز بسیار سخت می‌شود و حتی ممکن است شما در آنجا بمیرید!

این امکان وجود ندارد که ما در ماه بتوانیم تصاویر را با دوربین بگیریم، زیرا فیلم عکاسی در 250 درجه فارنهایت ذوب می‌شود، هرچند فیلمی که فضانوردان استفاده می‌کردند، فیلم معمولی نبوده و در این دما ذوب نمی‌شود. فضانوردان آپولو از فیلمی شفاف با طراحی مخصوص، استفاده می‌کرده‌اند که بنا بر قرارداد سازمان «ناسا» ـ برای یک محیط شبیه ماه مطابق قرارداد ـ با «کداک فیلم» در بدترین حالت از 200 درجه فارنهایت ذوب نمی‌شود و حتی تا 500 درجه فارنهایت ذوب نمی‌شود. دوربین‌ها در داخل سیستم حفاظتی قرار داشتند که دمای آنها را سرد نگه دارد، موقعیت در ماه با شرایط بدون هوا با موقعیت در اجاق متفاوت است و انتقال دما به سه صورت کنوانسیون تماس و تابش انجام می‌گیرد. در ماه انتقال دما فقط به صورت تابش Radiation انتقال می‌یابد و گرمای تابشی می‌تواند از شی‌ای انعکاس یابد که آن را در موادی مانند اجسام به رنگ سفید که نور را منعکس می‌کنند؛ قرار داده باشند. بدنه دوربین و لباس‌های فضانوردان نیز از جنس سفید است.

دما در هنگام شب (در قسمت پشت ماه) تا 41- درجه فارنهایت پایین می‌آید. در دمای 40- درجه فارنهایت، اشیا بسیار ترد و شکننده می‌شوند، دستگاه‌های الکترونیکی به خوبی کار نمی‌کنند و باتری‌های ماشین‌ها به سختی روشن می‌شوند. تفاوت بسیار زیاد دمای شب و روز از قسمت تاریک تا قسمت روشن، باعث انقباض و انبساط اشیا و نیز خرد شدن آنها و یا دست‌کم کارکرد ناصحیح آنها می‌شود.

فضای تحت کنترل رادیویی سیاره ما، تنها بین 250 تا 750 مایل را پوشش می‌دهد که به حد آن کمربند VanAllen گفته می‌شود. این کمربند ما را از قرار گرفتن در معرض امواج رادیویی زیاد حفظ می‌کند. ماه حدود 200 هزار مایل از زمین فاصله دارد. بنابراین برای رفتن به ماه باید از این کمربند عبور کنیم. این عمل غیرممکن است، مگر اینکه شما در 4 فوت سرب محاصره شده باشید.

چرا گرانش و جاذبه ماه که یک‌ششم مقدار گرانش زمین است، باعث می‌شود که فضانوردان، گاهی جست و خیز کنند و روی هوا باشند و گاهی درست مثل اینکه روی زمین راه‌ می‌روند، حرکت کنند؟ هنگامی که یک فضانورد زانوهای خود را خم می‌کند تا با آخرین توان خود بپرد، بیشتر از دو فوت نمی‌تواند بپرد و این تنها یک تعبیر دارد. به نظر شما تعبیرش چیست؟ آنان بیشتر از آنکه یک انسان عادی می‌تواند در روی زمین می‌تواند بالا بپرد، نمی‌توانند بالاتر بپرند. چرا؟ همچنین بارها دیده شده که فضانوردان در هنگام فرود به سختی روی زانوهای خود فرود می‌آیند. آیا در این حالت آنها در معرض خطر پاره یا سوراخ شدن لباس‌های فضانوردی خود که هوای داخل آن تنظیم شده است قرار ندارند؟

چرا کیفیت فیلمی که از آپولو 11 گرفته شده در مقایسه با عملیات‌های بعدی آپولو پایین‌تر است. با توجه به اینکه افراد بیشتری فیلم عملیات آپولو 11 را نگاه می‌کردند، در مقایسه با عملیات‌های دیگر آپولو کمتر مشکوک به نظر می‌رسیدند؟ 
دوربین تلویزیونی آپولو 11، دوربین سیاه و سفید بوده که در آن یک نمایشگر تلویزیونی با درجه 10 فریم در ثانیه در 320 خط در هر فریم استفاده می‌شده است. تصاویر برای پخش جهانی می‌بایست، برای تلویزیون‌های معمولی تبدیل می‌شدند. در سیستم تصاویر تلویزیونی آمریکا با استاندارد EIA تعداد فریم در ثانیه در 525 خط در هر فریم می‌باشد و تصاویر در یک مونیتور 10 اینچی سیاه و سفید مشخص می‌شدند و یک دوربین ویدکن بر روی صفحه قرار داشته که تصاویر برای سیستم EIA اسکن شده بودند.

تعدادی تصاویر ویژه بر روی صفحه نمایش داده شد که برخی از این تصاویر و انعکاس‌ها به وسیله نور خورشید ایجاد شده بود و بر روی کلاه فضانوردان مشخص شده بود که بر روی لنز دوربین‌های متصل به تلویزیون به نمایش در می‌آمد این انعکاس‌های شبح مانند برای عموم قابل دیدن بوده‌اند و بقیه انعکاسات بر روی صفحه مانیتور از نقاطی بوده‌اند که از تبدیلات اپتیکی به وجود آمده‌اند.

میلیون‌ها شهاب‌سنگ کوچک وجود دارند که با سرعتی معادل 6000 مایل در ساعت در حال حرکت‌اند و می‌توانند سفینه را تکه تکه کنند.

بررسی دفاعیه «ناسا» از سفر انسان به کره ماه

انتشار این گزارش تحت عنوان «آیا سفر انسان به ماه، یک دروغ بزرگ بود؟» با انعکاس گسترده‌ای در میان خوانندگان مواجه شد. در این میان برخی از بینندگان ، این بحث را قدیمی دانسته و شماری دیگر نیز با اشاره به برخی دلایل علمی، آن را رد ‌کردند. همچنین گروهی دیگر، این سؤال را مطرح ‌ساختند که در صورت ساختگی بودن سفر به ماه، چرا دانشمندان شوروی ـ که در آن زمان جدی‌ترین رقیب ایالات متحده در اکتشافات فضایی به شمار می‌رفتند ـ به افشای آن اقدام نکردند؟

دفاعیات «ناسا» از سفر انسان به کره ماه، به تفصیل در متن این گزارش درج شده است.

گفتنی است، علت انتشار گزارشات مربوط به سفر ماه، طرح دوباره سفر به این سیاره در دهه دوم قرن بیست‌ویکم است. جورج بوش اعلام کرد که طرحی را برای سفر انسان به ماه و ایجاد پایگاهی پژوهشی در این سیاره برای دهه آینده ارایه خواهد داد. این امر نشان‌دهنده آن است که مراکز تحقیقاتی ایالات متحده، تاکنون قادر به حل مهم‌ترین مشکل سفر انسان به ماه، که همان بازگشت انسان از این کره است، نشده‌اند و برای دستیابی به تکنولوژی پرواز دوباره سفینه از سطح ماه به زمین، دست‌کم به 15 سال زمان دیگر نیاز دارند. 
از سویی دیگر برخی اخبار، حکایت از بزرگنمایی و انتشار گزارش‌های ساختگی از موفقیت‌های فضایی شوروی نیز در دهه‌های 60 تا 90 دارد.
گفتنی است، این اخبار از نوعی تبانی میان دو ابرقدرت قرن بیستم در تبلیغات و بزرگنمایی فعالیت‌های فضایی خود حکایت می‌کند.
در بخش دوم ، پاسخ‌های «ناسا» (سازمان فضایی ایالات متحده) به ابهامات وارده به سفر انسان به کره ماه طرح شده و صحت این پاسخ‌ها ارزیابی می‌شود.

در ابتدا برای آشنایی بیشتر مخاطبین مشخصات عمده کره ماه را شرح می‌دهیم.
سطح کره ماه به دو بخش مهم تقسیم می‌شود؛ بخش Maria که پیشینیان به دلیل روشن بودن آن دورنمای ریزش آب بر روی سطح ماه را آبشار می‌گفتند و بعداً مشخص گردید که قسمت روشن ماه، منطقه گدازه‌های جامد آتشفشانی می‌باشد که بیش از میلیون‌ها سال پیش هنگامی‌که ماه به صورت آتشفشانی فعال بوده، تشکیل شده‌اند که این قسمت‌های ماه به نام «اقیانوس» نامیده می‌شوند.
بخش دیگر ماه Terrae یا «سرزمین» نامیده می‌شود که این قسمتهای روشن بخش قدیمی‌ ماه بوده و آنها به وسیله حفره‌های بی‌شماری پوشیده شده‌اند و آن مکانها از تاثیرات زمانی میلیون‌ها سال پدید آمده‌اند.
حفره‌های Tycho
این حفره‌ها که از روی زمین هم مشخص می‌باشند حفره‌های غول پیکری دارای دیواره‌هایی به بلندای 5/4 کیلومتر و 85 کیلومتر محیط آنها می‌باشد و این Tychoها در موقع برخورد شهاب سنگهای آسمانی به سطح ماه به وجود آمده‌اند که در محل مذاب آن شهاب سنگها ایجاد شده‌اند. 
قسمت‌های آرام سطح ماه (Mare Tranquillitatis) 
Mare Tranquillitatis قسمتی از ماه است که اولین فرود در آنجا بوده است. شما می‌توانید صفحه‌ای را که فضانوردان در آنجا گذاشته‌اند، ببینید. این نمی‌تواند حقه باشد به خاطر اینکه روی ماه هیچ بادی نیست که آن را خراب کند؛ اگر چنین اتفاقی واقعاً افتاده باشد!

چگونه ماه شکل گرفت 
تاکنون نحوه شکل‌گیری ماه مشخص نشده و آخرین نظریه در این زمینه، آن است که یک برخورد بین زمین با یک سیاره‌ای به ‌اندازه مریخ آن را به وجود آورده است.
نداشتن اتمسفر در سطح ماه باعث می‌شود که انسان در برابر تابش نور خورشید بدون دفاع باشد و به راحتی اشعه ماوراء بنفش و مادون قرمز و اشعه‌های رادیو اکتیویته روی بدن انسان تأثیر مخرب داشته باشد.
فقط نصف ماه از زمین قابل مشاهده است زیرا زمان چرخش ماه به دور محور خودش دقیقاً برابر زمان چرخش ماه به دور زمین است.
نیرویی که از ماه بر زمین وارد می‌شود، مشابه تأثیری است که حرکت زمین بر روی ماه می‌گذارد. وقتی که سرعت چرخش زمین به دور محور خودش کم می‌شود، مشابه وضعیتی است که ماه به دور محور خودش می‌چرخد برای همین است که ما فقط می‌توانیم ماه را از یک سمت ببینیم. این حالت مشابه قمر سیاره پلوتو می‌باشد که قمر Charon از یک سمت پلوتو دیده می‌شود. 
دوره‌های زمانی از ماه به نظر می‌رسد که ماه تحلیل رفته و بعضی مواقع جمع می‌شود و مردمان قدیم از این خاصیت برای تعیین تقویم خود استفاده می‌کردند.

این عکس سفینه آپولو 11 می‌باشد، سفینه‌ای که آمریکایی‌ها ادعا می‌کنند که آخرین تکنولوژی و فناوری آن زمان روز در آن به کار رفته بود، البته با پنجره‌های بدون حفاظ و تجهیزات مکانیکی !!!

 

پس از آشنایی مختصری با کره ماه باز برمی‌گردیم به پاسخهای «ناسا» در مورد سفر به کره ماه
1ـ عدم وجود ستارگان در آسمان ماه در عکسهای «ناسا» 
«ناسا» در این مورد اعلام نموده است که در حقیقت هیچ‌گونه اختلافی بین آسمان ماه و آسمان زمین هنگام روز وجود ندارد، در حقیقت علت اینکه آسمان زمین آبی است، به علت وجود اتمسفر می‌باشد و در ماه به علت نبود اتمسفر، سیاه می‌باشد، به همین دلیل است که انسان نمی‌تواند ستارگان را در روز از روی زمین مشاهده نماید.
سطح ماه بسیار روشن و حتی روشن‌تر از روشن‌ترین روز در گرم‌ترین بخش از جهان است. 
این مشخص است وقتی درباره آن فکر کنید که در ماه هیچ‌گونه ابر یا اتمسفری وجود ندارد و در مقایسه با این سطح روشن ماه هیچ ستاره ای آشکار نیست و ستارگان بسیار تاریک‌اند.
همچنین «ناسا» ادعا می‌کند که شما نمی‌توانید همزمان از یک شی خیلی تاریک و یک شی خیلی روشن عکس بگیرید زیرا اگر شما دوربین را بر روی شی روشن تنظیم نمایید (با به کارگیری یک آشکارساز پرسرعت) نمی‌توانید جسم تاریک‌تر را در عکس نشان دهید و اگر دوربین را بر روی جسم تاریک تنظیم کنید بنابراین جسم روشن خیلی تیره و به صورت یک لکه به نظر می‌رسد. 
دوربین‌ها و فیلم‌های سفینه‌های آپولو برای گرفتن عکس و فیلم بر روی سطح ماه طراحی شده بودند و آنها برای گرفتن عکس از ستارگان طراحی نشده بودند. این بدان معنی نیست که ستارگان در آنجا وجود ندارند. دوربین‌ها برای گرفتن عکس از فضانوردان و سطح روشن ماه تنظیم شده بودند. 
نگاهی علمی به این ادعای سازمان «ناسا» که چرا ستارگان در عکس‌ها مشهود نیستند ما را به این نتایج می‌رساند.
هم اکنون به بررسی تصویر زیر که در سایت «ناسا» قرار دارد می‌پردازیم.
تصویر A توسط «ناسا» منتشر شده است که همزمان، هم از سطح روشن ماه و هم از سطح زمین که در آسمان ماه می‌باشد عکس گرفته شده که این مورد در تناقض با ادعای پیشین «ناسا» که همزمان نمی‌توان از دو شی روشن و تاریک عکسبرداری نمود، می‌باشد.

و همه می‌دانیم که در کنار زمین سیارات و ستارگان زیادی وجود دارند که روشن‌تر از زمین بوده‌اند و هیچ‌گونه عکسی از آنها گرفته نشده است. 
در عکس B هم دو نقطه نورانی درسمت چپ نمایان است و تعدادی دیگر از این عکسها در سایت «ناسا» موجود می‌باشد.

2ـ ادعای «ناسا» در پاسخ به اینکه تنها منبع نوری در ماه، خورشید است و چرا ما می‌بایست، اجسام موجود در سایه را ببینیم بدین شرح است که با توجه به اینکه خورشید، تنها منبع نوری مستقیم در ماه است اما منابع نوری غیر مستقیم نیز به صورت انعکاسی وجود دارد که بعضی اوقات این نورهای انعکاسی بسیار قابل توجه می‌باشد و جواب کلیه سؤالات در این مورد نور انعکاسی است. لباس فضانوردان سفید و تازه می‌باشد، بنابراین نور را به خوبی منعکس و اجسام دیگر اطراف آن را روشن می‌نماید. مانند عکسی که در یک روز آفتابی زمستان در محیط پر از برف گرفته شود و عکاسان روی زمین نیز دقیقاً از همین روش برای عکسبرداری استفاده می‌نمایند، آنها کسی را که یک صفحه روشن سفید رنگ و یا یک لباس سفید رنگ بر تن دارد در سایه قرار داده و از او عکسبرداری می‌نمایند و این انعکاس نور، شخصی را که در سایه قرار دارد روشن می‌نماید و از سایه‌های تاریک در زمین عکسبرداری می‌کند.

در این زمینه نظر مخاطبین را به دو اصل مهم انعکاس نور جلب می‌نماییم، یکی آنکه نور در محیطی که می‌خواهد انعکاس یابد می‌بایست حاوی فوتون‌های لازم برای انعکاس نور باشد در این زمینه نباید شرایط بدون اتمسفر ماه را با زمین که دارای اتمسفر می‌باشد همتراز قرار داد و اصل دوم آنکه شرایط انعکاس نور و میزان و چگونگی آن دقیقاً رابطه مستقیم با چگالی و اتمسفر و سطح منعکس‌کننده دارد که در این زمینه شرایط ماه و زمین کاملاً متفاوت است. 
مورد دیگر در ادعای «ناسا» این است که لباس سفید و تازه فضانورد مانند یک منبع نوری عمل می‌نماید که اطراف خود را کاملاً روشن می‌کند که این ادعا هم در نوع خود جالب می‌باشد.

3ـ عکسهایی که از محل فرود سفینه آپولو در هنگام نشستن بر روی سطح ماه به جا مانده است مشابه عکس c نشان می‌دهد که محل فرود LM دارای هیچ‌گونه گودال نمی‌باشد و همچنین نیروی رانشی10500 پوندی که راکت آپولو می‌بایست برروی زمین ایجاد می‌نمود اثری یافت نمی‌شود.
این تصویر به وسیله Buzz Aldrin از سطح زمین زیر راکت گرفته شده است.

«ناسا» اعتقاد دارد که در زیر این قسمت بخش سوخته‌ای وجود دارد و همچنین یک شیار که با فلش نشان داده شده است به وسیله یکی از ارابه‌های فرود در زیر LM به وجود آمده و بر روی سطح ماه کشیده شده است، البته نیروی 10500 پوندی نیروی زیادی است که می‌تواند یک سوراخ بزرگ در سطح ماه ایجاد کند. اما «ناسا» می‌گوید که آقای آرمسترانگ موقع نشستن بر روی ماه موتور سفینه آپولو را خاموش کرده و به همین دلیل سفینه کشیده شده است (محل فلش روی عکس فوق ).
«ناسا» همچنین اعلام می‌کند که یک سنسور ریسمانی وجود داشته که وقتی آن ریسمان با سطح ماه تماس پیدا می‌کرد این سنسور به فضانورد اعلام مینمود که موتورها را خاموش نماید این عمل باعث می‌شد که از برخورد سفینه جلوگیری شده و همچنین از صدمه زدن به آن جلوگیری شود.
«ناسا» همچنین اعلام کرد که یک نقطه خاص را برای فرود در نظر نداشته و سفینه هم به صورت عمودی فرود نیامده و محلی که باید سفینه در آنجا فرود می‌آمد، بستگی به این داشت که خالی از صخره باشد و باید در زاویه خاصی فرود می‌آمد که در سطح ماه سر خورده تا بایستد.
اما با توجه به عکس اگر توجیه «ناسا» برای این عکس درست باشد، آیا شما فکر می‌کنید یک متر کشیده شدن ارابه فرود بر سطح ماه برابر با نیروی رانش 10500 پوندی است.
عکس جاپای معروف «ناسا» که به عنوان اولین جاپای انسان که بر روی کره ماه پیاده شده است در فاصله دو متری سفینه آپولو 11 بوده است. در این عکس وزن کلی فضانورد به همراه لباس فضانوردی او حدود 150 کیلوگرم است. آیا شما فکر می‌کنید سفینه آپولو با وزن بیش از 1800 کیلوگرم شیاری که به هنگام کشیده شدن بر سطح ماه ایجاد مینماید به‌اندازه شیاری است که در عکس بالا با علامت فلش نشان داده شده است.

4- «ناسا» در زمینه اختلاف جهت سایه اجسام در عکس‌ها توضیح می‌دهد که دلیل اینکه فاصله‌های اجسام که سایه آنها انتشار یافته زیاد می‌باشد لذا زاویه سایه‌ها با هم اختلاف دارد و همچنین این تصاویر به صورت دو بعدی نمایش داده شده که نمی‌توان مسافت را دقیقاً مشخص نمود.

در این زمینه به شکل‌های زیر توجه شود که در آنها فاصله بین اجسام بسیار کم می‌باشد ولی جهت سایه‌ها با هم اختلاف دارد. همچنین خورشید که تنها منبع نوری روشن‌کننده سطح ماه می‌باشد، در فواصل میلیون سال نوری ماه قرار دارد، بنابراین جهت تابش آن برای قسمت‌های مختلف حتی با فاصله طولانی بیش از صدها کیلومتر هم تقریباً در یک سمت می‌باشد.